Ωραία τα Μarantzάκια που έβαλες Τάκη, αλλά θα θέλω και άλλο ηχείο για να παίξουν..
Προς το παρόν είμαι πολύ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα που παίρνω με το νέο συνδυασμό, καθώς η διαφορά ισχύος και άνεσης είναι μοναδική, σε σχέση με το προηγούμενο set της Onkyo!
Άσε που όσο στρώνει, όλο και πιο νέα κρυμμένα μυστικά ανακαλύπτω, ιδιαίτερα σε ορχηστρικά κομμάτια!
Για παράδειγμα χθες το βράδυ, με ξένισε η αλλαγή της στερεοφωνικής εικόνας και η τοποθέτηση των οργάνων που έγινε πιο συγκεκριμένη και ανοιχτή, μόλις συμπλήρωσε 20 ώρες ακρόασης.
Σηκώθηκαν όλα πιο ψηλά και απέκτησα τεράστιο βάθος σκηνής, με ανάλυση και ακρίβεια οργάνων και φωνών μοναδική!!
Στο κομμάτι των Dead Can Dance – Anabasis, η συνοδευτικές φωνές της χορωδίας πλαισίωναν την τραγουδίστρια γύρω και πίσω από αυτήν, ενώ ήταν ακουστικά σαφές ότι αυτή ήταν λίγο πιο μπροστά από τους υπόλοιπους.
Τα όργανα ξεχώριζαν σε όλες τις διαστάσεις του χώρου, ενώ το χαμηλό γέμιζε παντού με μοναδικό όγκο και χαρακτηριστική άνεση, χωρίς να ενοχλεί!
Ήταν μια εμπειρία τα κομμάτι!!
Συνεχίστηκε ο εντυπωσιασμός στο αμέσως επόμενο κομμάτι με εκτέλεση Εrich Κunzel Cincinnati Pops Orchestra το "Zorbas" του Μίκη Θεοδωράκη.
Τα κρεσέντο στο τέλος αλλά και τα τύμπανα σε σήκωναν από το κάθισμα με τρομερό διαχωρισμό των βιολιών αλλά και εξαιρετικό όγκο τυμπάνων, με το μπουζούκι να είναι έτσι όπως πρέπει - αναλογικό και όχι στρεσαρισμένο από ψηφιακίτηδα..
Πραγματικά ήταν σα να κρατούσα το όργανο - με πήγε πίσω κάποιες δεκαετίες που έπαιζα χωρίς μικρόφωνα σε παρέες!
Στο «The man I love» με εκτέλεση του Ben Webster, μαζί με συνοδεία ντράμς πίσω δεξιά του, η ανάσα από το σαξόφωνο και η υγρασία ξεχώριζαν μπροστά στη σκηνή, ενώ το πιάνο ήταν σαφές ότι έπαιζε πίσω αριστερά του, τοποθετημένο λοξά και όχι κάθετα!
Πραγματικά ...έβλεπες τη θέση του με το άκουσμα!
Δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει το σύστημα, όταν ξεπεράσει τις 100 ώρες στρωσίματος…
Άλλες 80 έμειναν…
Ανυπομονώ!!
