Είδα τον Χάρο με τα μάτια μου

Συνάντηση στο Λουκά Στεφανίδη

Κρατούσε το κυρτό δρεπάνι και στεκόταν ανάμεσα σε χτικιά της κόλασης και σε λάμψεις από χρωματιστές φωτιές που χάλαγαν το σκοτάδι… Η μορφή του, αν και μακάβρια και αποκρουστική, δεν με απέτρεπε από το να τον κοιτάζω ευθέως στην όψη, καθώς και ν’ ακούω τον ρόγχο του, τον οποίο παρήγαγαν πάνω από 30 χορδές παλλόμενες υποδειγματικά από τα δάχτυλα του Byron Janis σε μια φανταστική ερμηνεία του 1957 της RCA Living Stereo με την CSO και τον Fritz Reiner στο πόντιουμ…

Το συναίσθημα δεν ήταν καθόλου λιγότερο από τα παραπάνω αναγραφόμενα στο άκουσμα του ‘θανατικού χορού’ του Franz Liszt (Todtentdanz), σύγχρονο και τολμηρό έργο του μεγάλου συνθέτη και βιρτουόζου πιανίστα… Ήταν το ακρόαμα νo 11 στη σειρά των έργων που ακούσαμε στο σπίτι του Λουκά το υπέροχο Κυριακάτικο πρωινό…

Το γενικό mood...

Η ευγενική πρόσκληση του Λουκά Στεφανίδη δε με βρήκε καθόλου προκατειλημμένο η σκεπτικό.. Μάλλον προετοιμασμένο και εύθυμο με βρήκε.. Αυτό το αναφέρω γιατί έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά για τον ήχο του συγκεκριμένου συστήματος.. Και απ’ ότι βλέπω συνεχίζουν να γράφονται… Εγώ όλα αυτά τα θυμόμουν πολύ καλά, απλά περίμενα υπομονετικά ν’ ακούσω το συγκεκριμένο σύστημα και ν’ αποκτήσω ‘ιδίαν γνώμη’...

Όταν λοιπόν δρασκέλισα την πόρτα του φιλόξενου σπιτιού του Λουκά απλά πάτησα το ‘ρεσέτ’ και έσβησα τα πάντα από το μπάφερ της μνήμης μου.. Μην περιμένετε λοιπόν στις επόμενες γραμμές να διαβάσετε για αποστάσεις των ηχείων από τις μπαλκονόπορτες, των ενισχυτών από την κομότα, για συντονισμούς του παρκέ και για ρεζερβέ θέσεις στον πράσινο καναπέ, ούτε για τύπους RT60 κλπ… εδώ θα τολμήσω μια καθαρά συναισθηματική προσέγγιση όσον αφορά το σύστημα και την μουσική που ακούσαμε αυτή καθαυτή… Και γι αυτό περίμενα δυο μέρες να καταλαγιάσουν οι πρώτες εντυπώσεις στο μυαλό μου και να φύγει ο ενθουσιασμός, από φόβο μήπως αυτά μ’ έκαναν να υπερβάλλω…

Οι πρώτες σκέψεις

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που αντιλαμβάνεται άμεσα κάποιος όταν έρθει σε επαφή με την ύπαρξη ενός τέτοιου συστήματος σ’ έναν τέτοιο χώρο..

Πρώτα, ο τεράστιος και αφίμωτος ήχος που μόνο μεγάλου όγκου η μεγάλης επιφάνειας (στη συγκεκριμένη περίπτωση) ηχεία μπορούν να δώσουν... Οι απέραντες και χωρίς όρια διαστάσεις του χώρου και του όγκου.. Η θέα των εκπληκτικών σε όψη, μέγεθος και ήχο πάνελς που σοκάρει...

Ακολουθεί η μοιραία αίσθηση της σύγκρισης με ότι άλλο έχει μέχρι τώρα ακούσει..μικρό η μεγάλο.. καλό η κακό.. με ελάχιστα απ’ αυτά να πλησιάζουν το παρόν άκουσμα...

Επόμενο συναίσθημα… η εύθυμη σκέψη της ματαιότητας και των παντελώς αναποτελεσματικών μέχρι τώρα επιλογών, το πόσο άστοχα δηλαδή κάποιος προσπαθεί και αναλώνεται για να πετύχει κορυφαίο ήχο αλλάζοντας καλώδια, ρακ, μικρά ηχεία, αποσβεστικά, αντικραδασμικά, αντικλεπτικά και συναφή πράγματα... Όλα αυτά γκρεμίζονται εκεί μπροστά σαν άχρηστα αντικείμενα…

Και τέλος, υπολογίζοντας την παράμετρο ότι οι άνθρωποι είμαστε ανταγωνιστικά όντα, (και αυτό είναι θεμιτό), ακολουθούν συναισθήματα ανταγωνιστικότητας, υλιστικών σκέψεων και στερητικών συνειρμών.. Αυτές οι σκέψεις οδηγούν κάποιες φορές τους ανυποψίαστους ακροατές σε ατυχείς και μεροληπτικές κριτικές, καθώς και σε προτάσεις αλλαγών και επεμβάσεων πάνω σε κάτι που δεν γνωρίζουν και δεν κατέχουν, που σίγουρα θα ήθελαν να κατέχουν και πιο σίγουρα δεν μπορούν να κατέχουν...

Μετά από τα παραπάνω, με λίγο πιο προσεκτική θέα στο σύστημα, ακολουθεί ο επιθανάτιος ρόγχος… το ψηφιακό?? Που είναι το ψηφιακό?? Εδώ δεν υπάρχει ψηφιακό.. Μόνο βινύλια.. θαυμάσια και τέλεια..

Η σύσταση της ομάδας

Το πάνελ των ακροατών ήταν χαλαρό και αρκετά συνειδητοποιημένο για τι επρόκειτο ν’ ακούσει, και ο οικοδεσπότης μας αντιμετώπισε κατ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο.. Ο Λουκάς όντας πολύ έξυπνος άνθρωπος, απέφυγε έντεχνα μερικές μουσικές επιθυμίες που του ζητήθηκαν και στη θέση αυτών μας αντάμειψε με όμορφες, δύσκολες και απολαυστικές μουσικές.. κλασσικές και πιο σύγχρονες.. παιγμένες ολόκληρες οι πλευρές των δίσκων.. έτσι όπως πρέπει για μουσικόφιλους και ηχολάτρες..

Η απόσταση που χώριζε τους ακροατές από το σύστημα ήταν αρκετά μεγάλη, πράγμα που έσπρωχνε τα decibel στη θέση ακρόασης ακόμα χαμηλότερα… όμως ενώ συνέβαινε αυτό, οι ήχοι ήταν τόσο διακριτοί και συγκεκριμένοι που μπορούσες ν’ ακούσεις ως το τελευταίο τους σβήσιμο στο βάθος, η όπου βρίσκονταν η πηγή που τους παρήγαγε μέσα στην απέραντων διαστάσεων φανταστική σκηνή…

Δίσκο με δίσκο, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε κάτι απίθανο, το πως μέσα από ένα σύστημα μπορείς να βιώσεις σε τέτοιο βαθμό τον παλμό ενός μουσικού σχήματος, συγκροτήματος και προ πάντων μιας μεγάλης συμφωνικής με τις δυναμικές αντιθέσεις στα όριά τους συνδυασμένες με εκρηκτικό όγκο και παλμό, με φυσικότατες χροιές και αρμονικό πλούτο και το βαθύτερο και φυσικότερο μπάσο που έχει παραχθεί από τέτοια υλοποίηση...

Η πραγματικότητα

Αυτό το αναφέρω γιατί από άποψη πραγματικών διαστάσεων μια συμφωνική καταλαμβάνει σχεδόν όλο το πλάτος μιας μεγάλης αίθουσας συναυλιών, (παράδειγμα το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών που το πλάτος της σκηνής της μεγάλης του αίθουσας ξεπερνά τα 20 μέτρα)… Αυτή η σκηνή λοιπόν είναι απόλυτα αδύνατο να προσομοιωθεί σ’ ένα οποιοδήποτε σύστημα σε οικιακό χώρο, ανεξάρτητα του κόστους, της φιλοσοφίας των μονάδων και της ποιότητάς του, και αυτός είναι ο λόγος που έχω αναφέρει επανειλημμένα πως σ’ έναν συνηθισμένο σαν τον δικό μας χώρο, από οποιοδήποτε σύστημα, η αναπαραγωγή ενός κονσέρτου συμφωνικής η άλλης μεγάλης ορχήστρας με κόπο φτάνει το 10-15% στην απόδοση του πραγματικού γεγονότος…

Εδώ, το παρόν σύστημα, λόγω της ποιότητάς του αλλά και του τεράστιου χώρου μέσα στον οποίο ανέπνεε, υπερέβη αρκετά το ποσοστό αυτό...

Οι αντανακλάσεις και αντηχήσεις ήταν σχεδόν ‘κουρδισμένες’ με τον χώρο και τον πρωτεύοντα ήχο… δεν ένοιωσα ποτέ να μπερδεύονται με αυτόν… στην πραγματικότητα δεν τις άκουσα… σαν να μην υπήρξαν ποτέ.. Αυτό το συναίσθημα, έχοντας ζήσει σε ζωντανούς χώρους σε επαγγελματικά και οικιακά σετάπ, ήταν μια σοκαριστική διαπίστωση !! Τις κορυφώσεις και τα δυνατά φινάλε ακολουθούσε μια βηματική και ομαλότατη απόσβεση του συνολικού όγκου της μουσικής που έφθινε σε όμοια συχνοτικά κύματα χωρίς ποτέ να μπερδεύεται… σα να έπαιζε ένα μοναδικό όργανο…

Τα συναισθήματα...

Το σύστημα απέδωσε καθηλωτικά και συγκινησιακά τα παλιά και νέα tracks με φυσικούς και απαραμόρφωτους ήχους… Μπορούσαμε ν’ ακούμε τα μεγάλα crash κύμβαλα να σκάνε στο χώρο, το όμποε να ξεπηδά ακριβώς από τη θέση του, τη μεταλλική χροιά από το σοπράνο σαξόφωνο, τις νότες από το βαθύ και φυσικό μπάσο, τις κάθε είδους χορδές να πάλλονται αρμονικά χωρίς να δημιουργούν συχνοτικά μπερδέματα και ηχητικά διακροτήματα...

Όλα αυτά αποδομένα σε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, να οδηγούν τους ακροατές σε πρωτόγνωρα επίπεδα συναισθηματικής φόρτισης και απόλαυσης, τόσο που να μας κάνουν να ζούμε το έργο οι ίδιοι μέσα από την πένα του συνθέτη, την πακέτα του διευθύνοντα, τα χέρια και τους πνεύμονες των μουσικών… Μας έκαναν να μπούμε τόσο βαθιά μέσα στο άκουσμα, να γνωρίσουμε το έργο και να περιμένουμε την επόμενη κίνηση σαν δεδομένη και από την άλλη να δεχόμαστε την αλλαγή και το ξάφνιασμα από την διαφορετικότητα στην πλοκή του έργου…

Ακούσαμε αρκετά… Κορυφαίες των κορυφαίων στιγμές τα: Stokowski Rhapsodies, Edgard Varese Ionisation και το απόλυτο Franz Liszt - Todtentanz… Προσωπικά ήθελα ν’ ακούσω πολλά περισσότερα… όπερα, χορωδία, Αλμπινόνι, Βιβάλντι, Μπαχ, τσέμπαλο, κονσέρτα για όμποε, περισσότερα ECM, αλλά και Steely Dan, Al Stewart, David Sylvian, Gong.. ξέρω όμως πως στην επόμενη βόλτα στη Θεσσαλονίκη θα τα’ ακούσω σίγουρα…

Λίγα τεχνικά…

Τα Soundlab Ultimate-1 PX είναι τα μοναδικά ‘μονόδρομα’ ηλεκτροστατικά πάνελ που δεν στερούνται ούτε στο παραμικρό το βαθύ χαμηλό, κερδίζοντας έτσι σε συχνοτική ομοιογένεια λόγω της μη ύπαρξης sub…

Ακόμα, με την ευρηματική τοξοειδή σχεδίασή τους, προσφέρουν μια απίθανη οριζόντια διασπορά, έτσι λύνουν στην ουσία τις δυο μεγάλες ατέλειες από τις οποίες συνήθως πάσχουν αυτές οι υλοποιήσεις…

Όπως μας εξήγησε (και μας έδειξε) ο Λουκάς, η ευρηματική τους σχεδίαση συμπληρώνεται από κυψελοειδείς επιφάνειες φωλιασμένες μέσα σε οριζόντιες λωρίδες, μπρος και πίσω από τους στάτορες, που κατεβαίνοντας προς τη βάση του ηχείου μεγαλώνουν καθ’ ύψος, κουρδίζοντας ανάλογα δηλαδή την επιφάνεια της μεμβράνης με το μήκος κύματος που καλείται να αναπαράξει… Έτσι δημιουργείται ένα υποτιθέμενο μηχανικό κροσσόβερ (θα μπορούσαμε να πούμε)…

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ πιο αναλυτικά σε ελάχιστους σταθερής συχνότητας πολύ χαμηλούς θορύβους που ακούγονταν σε στιγμές ησυχίας που μάλλον οφείλονταν σε κάποια παρεμβολή από κινητό η από το δίκτυο, ούτε στο γεγονός πως ακούσαμε Ροκ μουσική σε χαμηλές εντάσεις… Το σύστημα ήταν εξαιρετικά ήσυχο με δεδομένη την απίστευτα χαμηλή έξοδο της κεφαλής και τις τόσες πολλές λυχνίες… Πιστεύω λοιπόν πως ήταν σωστή η επιλογή του οικοδεσπότη να κρατά σχετικά χαμηλά τα ρεύματα εξόδου των μεγάλων τελικών που με δεδομένη την κατασκευή τους ίσως διακινδύνευαν κάποιον σπινθηρισμό με καταστροφικές συνέπειες για τα μεγάλα πάνελ…

Τα Soundlab Ultimate-1 PX οδηγούμενα από τους Atmasphere MA 2mk2 REF OTL ξεπέρασαν σε μεγάλο βαθμό την απόδοσή των πολύ καλών Martin Logan CLX με τον επίσης κορυφαίο ήχο, ιδιαίτερα στους δυο τομείς που αναφέρονται παραπάνω, δηλαδή στην απόδοση του χαμηλού και στην οριζόντια διασπορά που εδώ δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από μια κορυφαία υλοποίηση κόρνας…

Τα συμπεράσματα...

Η ακρόαση του συγκεκριμένου συστήματος, συνυπολογίζοντας τις γνώσεις και την δισκοθήκη του κατόχου του, αποτελεί μια συγκλονιστική και σπάνια εμπειρία.. Με την ικανότητα που διαθέτει στην αβίαστη και χωρίς άγχος αναπαραγωγή του ύφους και του συναισθήματος της μουσικής, κατορθώνει και πετυχαίνει μια εξαιρετική προσέγγιση στο μεγαλείο του hi-end ήχου... Ένα απόλυτο σύστημα ηχητικής και αισθητικής αναφοράς...

Το πρόγραμμα ακρόασης

1. Shelly Manne - 2-3-4 (HQ-180g Alto)
2. Paul Motian Trio - Le Voyage (ECM)
3. Janie Cribbs - Live (45 rpm direct to disk)
4. Alive In Little Bridges - Cardas (45 RPM direct to disk)
5. Louis Armstrong - St. James Infirmary(45 RPM 200g Classic records)
6. Led Zeppelin - 4 (200g Classic records)
7. Stokowski Rhapsodies - Liszt, Ernesco, Smetana, Wagner(RCA + + Living Stereo, 200g Classic records)
8. Varese - Ionisation (Nonesuch)
9. John McCabe - Notturni Ed Alba (EMI HMV ASD 2904)
10. Saint Saëns - Piano concerto no.2 - Rubinstein (RCA Living Stereo HQ -180g Classic records)
11. Franz Liszt - Todtentanz - Byron Janis (RCA Living Stereo HQ -180g Classic records)
12. Rickie Lee Jones - Pop Pop (2LP 33rpm HQ-180g ORG)
13. Santana - Abraxas (CBS)
14. The Who - Who’s Next (200g Classic records)

Μια εικόνα... όλα τα λόγια...

ευχαριστώ τον Λουκά Στεφανίδη για την εμπειρία

Κι' εγώ σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου. Και να ξανάρθετε. Ήταν ΠΟΛΥ λίγο.
Μάνο όπως παρατήρησες αλλού προσπαθούν να γελοιοποιήσουν όλους εμάς και ιδίως τον Βασίλη Τσαντουλή.
Εγώ θα επιμένω και θα διαλαλώ ότι πρώτη φορά συνάντησα και μοιράστικα το μουσικό μου όνειρο με ανθρώπους τέτοιου υψηλού επιπέδου. Τίποτε δεν μπορεί να μας χαλάσει την μοναδική αυτή στιγμή που βιώσαμε. Λ.Σ.

Ωραία παρουσίαση Μάνο, !