Ο ολοκληρωμένος ενισχυτής της εταιρείας armstrong σειράς 600 αγοράστηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 70.
Με επένδυση ξύλου αποτελούσε μία καλή χαι φάι επιλογή σε μία δεκαετία οπου το υπόλοιπο ενός μισθού δεν πήγαινε σε iphone, τηλεοράσεις και κινέζικα γκατζετάκια αλλα σε προϊόντα ήχου.
Κύριο χαρακτηριστικό τους η υψηλή ποιότητα κατασκευής με ακριβά υλικά, έλλειψη πλαστικού και ανταγωνισμό στις υψηλές κατηγορίες απο μεγάλες εταιρείες.
Ο ενισχυτής αυτός στόλισε το δωμάτιο κάποτε ενός νέου μηχανικού στα Ιωάννινα. Ως φοιτήτρια η μητέρα μου αγάπησε και παντρεύτηκε τελικά αυτό τον νεαρό άνδρα.
Έχοντας το μικρόβιο του hi fi ο νεαρός αυτός πήγε τον ενισχυτή στο σπίτι του στην Αθήνα και τον τοποθέτησε σε ένα ράφι, ψηλά. Ο ενισχυτής ειχε αντικατασταθεί ήδη απο άλλο μηχάνημα νεότερης τεχνολογίες.
Μερικά χρόνια αργότερα ένας νεαρός τον βρήκε. Ως μικρός τον είδε σάν κάτι σπάνιο και ακριβό. Τον εβαλε σε δύο ηχεία και αμέσως ανακάλυψε ένα νέο κόσμο μαγικό. Σίγουρα καλύτερο απο το πλαστικό AIWA που κοσμούσε το εφηβικό του δωμάτιο.
Μετά απο ένα “πάφ” που έκανε κατάλαβε οτι ο ενισχυτής γέρασε. Με μία όμως αλλαγή πυκνωτών το μηχάνημα άλλαξε χαρακτήρα και έγινε “σχεδόν” καινούργιο.
Ο νεαρός έφηβος κουβάλησε τον ενισχυτή στο δωμάτιο των σπουδών του οπου τον συνόδεψε κατα τη διάρκεια αυτών.
Προχθές τον εντόπισα κάπου στο υπόγειο του πατρικού να περιμένει υπομονετικά.
Ένα μηχάνημα δεν είναι πάντα ένα υλικό, άοσμο αγαθό. Είναι μία ανάμνηση, μια στιγμή καλή ή κακή. Είναι κάτι που αφήνουμε πίσω και μας περιμένει όμορφα για να το αντικαταστήσει κάτι καλύτερο, ίσως και διαφορετικό.
Η εκπαίδευση που μας έδωσε αυτό το μηχάνημα και οι αναμνήσεις είναι αναπόσπαστες εμπειρίες και θεωρώ οτι μας ακολουθούν στο υπόλοιπο της ζωής μας. Κρύβουν μέσα τους την προηγούμενη γενιά, αυτή πρίν το walkman, που ήξερε να κάθεται στον καναπέ και να ακούει μουσική, χωρίς να μιλάει, όπως κάνουμε όλοι εμείς όταν βλέπουμε μία ταινία.
Αυτό είναι για μένα και το hi fi. Όλα τα άλλα είναι δεύτερα, αδιάφορα και άσκοπα.
