και ένα off-topic, αν και όχι τόσο off-topic μιας και μιλάμε για μουσική.. lately που λένε και στο Αμέρικα, μ' έχει κυριέψει ένα κάτι σαν άγχος και εκτός τις ατέλειωτες ώρες που ακούω στο σπίτι από το χίφι, προσπαθώ να ακούω όσο το δυνατόν περισσότερο live μουσική.. Μέγαρο, κλαμπάκια, σκηνές κλπ.. δεν ξέρω από που πηγάζει αυτό, τελος πάντων στο Μέγαρο προσπαθώ να πηγαίνω τουλάχιστον 2 φορές το μήνα, (έτσι ανεβάζω και κανα 'ρεπορτάζ' στη μουσική κατηγορία)..
εκεί λοιπόν έχω βρει τον εφιάλτη μου, μάλλον τον δάσκαλό μου που δεν είναι άλλος από τον συν-κλαμπίτη Κων. Δαλκαλίτση.. ο τύπος έχει στήσει 'αντίσκηνο' στο φουαγιέ του Μεγάρου όπου πηγαίνει 3 φορές ανελλιπώς την εβδομάδα.. τρομερός γνώστης και συλλέκτης ιδίως της κλασσικής και της έντεχνης Ελληνικής μουσικής..
πριν λίγες μέρες συναντηθήκαμε σε ένα κονσέρτο που είχε στο 1ο μέρος 4 έργα του Βιβάλντι και στο δεύτερο το 'Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας' του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι.. ήταν συγκλονιστικό ν' ακούς αυτό το έργο που έχει γραφτεί για ορχήστρα(δεν το γνώριζα) και του οποίου την πρώτη παραγωγή του 1965 στη Νέα Υόρκη έχει κάνει ο Quincy Jones!!(δεν το γνώριζα).. έπειτα από την ανάλυση για τον Βιβάλντι πιάσαμε την κουβέντα για την πρώτη έκδοση του βινυλίου που δεν είναι αυτή με την Τζοκόντα ασπρόμαυρη αλλά αυτή με το κορίστι και τον Παρθενώνα.. εεε το έχω το δισκάκι σε ορίτζιναλ πρώτη κόπια stereo με το κορίστι και τον Παρθενώνα, μου λέει Κωνσταντίνος.. έμεινα λαλάκης..