Στην μάνα σου…και στην δικιά μου.
Τον πατέρα και παππούδων και προγόνων μας όλων. Σας έχω στο νου απόψε. Σας θέλω παρέα μου να μου πείτε για το χτες. Τους πολέμους και θυσίες..τα δάκρυα και τα αχόρταγα γλέντια σας.
Ο γέρος μου ήτανε η ζωή της παρέας. Χόρευε μέχρι το πρωί και ξεσήκωνε κόσμο και κοσμάκη. Ακόμα και Καναδούς και Ιταλούς..Εβραίους ακόμα και τους Λιβανέζους της εποχής του 70 στην πρωτεύουσα του Καναδά που μέναμε τότε. Τι απίστευτες βραδιές που δεν καταλάβαινα γιατί τόσο ανάγκη για γλέντι υπήρχε.
Τα συρτάκια ο δόλος τον καρδίων τον γυναικών και η ζεμπεκιες μόνο για τα δεδομένα Ελληνόπουλα. Ουδείς ποτέ επιχείρησε να σηκωθεί από άλλη χώρα γιατί το τον Ελληνικό χορό αυτόν λες και είχαμε σήμα καταθετών η copyright.
Καλά..Ποιος λαός χορεύει μεσημεριανά πάνω από σούβλες και καπνό?
Ο μπάρμπας μου ο Βασίλης στα εφτά μου χρόνια έδωσε που ήρθε το Αμερικανάκι ένα γαϊδούρι. Τον λέγανε Βεβηλώνει και εγώ σαν άλογο κουτσουρεμένο φαινόταν. Το λεξιλόγιο μου δε...ήτανε περιορισμένο στο ευχαριστώ και παρακαλώ ήτανε και πολλά για κάποιον που πρώτο είδε γαϊδούρι...η ακόμα ένα νησάκι τόσο δα σαν την Ναξα. Έτσι την λέγανε πι ντόπιοι..Ναξα. Όχι Νάξο. Λες και ήτανε τοπικό φρούτο στο πληθυντικό!.
Επέστρεψε μετα από δυο μήνες στο κάστρο που είχε φτιάξει ο Μιχαλιός. Ο γέρος μου δηλαδή. Ήταν λένε ο πιο πλούσιος Ελληνοκαναδος αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Εγώ γιατί δούλευα τα σαββατοκύριακα και με έκανε να μαζεύω λεφτά και μου τα διπλασίαζε όταν είχα ένα σοβαρό ποσό. Όλα αυτά μέχρι να καταλάβει ότι τα δάνειζα από φίλους κάθε Αύγουστο και τους τα επέστρεφα την άλλη μέρα...γιατί εγώ τα έτρωγα και το έπαιζα το καλό παιδί.
Έφτασα ξένος στο σπίτι μου. Το δωμάτιο μου περιττό. Εκτός της τηλεόρασης που μου είχε λήψη τόσο. Αυτό και το Heinz Ketchup.
Άντε να πάω και στο σχολείο να τους δουλεύω δήθεν για τα απίστευτα κι αδιανόητα που πέρασα το καλοκαίρι στην Αξα.
Άντε να πεις εσύ πως οδηγούσαν η ταρίφες γύρο από την ομόνοια και τα καραβάκια που τα λέγανε πλοία και καλά. Άντε να πεις σε κανέναν πόσο σε πιάνει ο κολος σου από τον Βεβηλώνει. Οη ρε τι άκουσα...παναγία μου. Μπάχαλο. Φωνάξαν την γριά μου και της είπαν για τα απίστευτα ψέματα μου.
Καθώς ήτανε κυρία με πολλά money την είχαν στα οπα οπα μέχρι η Λενιο τους έδωσε ασπρόμαυρες φωτώ με τον βεβηλώνει να κοιμάται έξω από το δωμάτιο μου. Τα καλάθια από ψάρι που τα δίχτυα ήτανε γεμάτα και εγώ να τρώω αχταποδακι με τα δάχτυλα κλεμμένο από το Βarbeque...Οπα..μάθανε και η Ναξιώτες και μια ξένη λέξει. Barbeque. Κατόρθωμα σας διαβεβαιώνω.
Και έτσι..πέρασαν άλλα 5 χρόνια μέχρι να μπω στο 727 της Olympic airways από Μόντρεαλ στην Αθήνα.
Αυτήν την φορά...είχα πολλά στο μυαλό μου και ήθελα απεγνωσμένα να δω τα ξαδέλφια μου που μου χάρισαν τόσο αγάπη που δεν έφτανε η γη όπως έλεγε και η Μαρινέλλα και ο ....αχχ. Πως τον λένε...
This time ήταν αλλιώς. Φόραγα ρολόι Timex και ήμουν άνδρας. Και που ναξερα πως μετα από ένα τρελό ταξίδι μέχρι την Αξα ήταν μια θεία μου (Κοφτερή την λέγανε) που σώνει και καλά ήθελε να με κάνει μπάνιο σε ένα πλαστικό πράγμα...ολόγυμνος μάλιστα. Απαπα πα. Εδώ είναι τρελοί..άσε που ξέχασα ότι φορούσαν βράκες και τραγιάσκες.
Αμαν. Κρασί μου έβαλε η Κοφτερή και ο μπάρμπας μου ο Λευτέρης κάτι έλεγε για τον χρηστό μου και την Παναγιά μου πριν πάρω το ποτήρι στο χέρι.
Μπλιαχ...τι ήταν και αυτό. Ένα ξινό μίγμα από ξύδια και χαλασμένα μάλιστα. Ένα δήθεν ποτό τόσο επίσημο και τόσο σαν χρυσό που δεν μπορούσαν να την συγκρίνουν με την coca cola μου. Αμαν Παναγιά μου..αυτό το έμαθα ποια να το λέω...και γελούσαν τα μουστάκια τους και ένιωθα ότι κάτι καλό έκανα και εγώ.
Τελικά την άλλη μέρα κατεβήκαμε ένα απίστευτο επικίνδυνο βουνό..για Μουτσούνα. Και για για κάτι που λέγανε Αζαλα. Που ακόμα και σήμερα δεν έχω ρωτήσει γιατί το λένε έτσι. Εκτός εάν είναι για την ζαλάδα που νιώθεις μετα από τόσες στροφές. Και βγήκε Αζαλα-στικα...
Έτρεμα απο την χαρά μου να δω τον Βεβηλώνει και να δω εάν με θυμόταν. Μα τον είχαν χαμένο λεει. Ένας παππάς των πήρε για λίγο και εξαφανίστηκε ο Γέροντας με το γαϊδούρι. Άστο καλό...παππάς κιόλας!! Μετα μου ειπε ο γέρος μου οτι ο κόσμος ολος λένε οτι η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη κλέφτες. Και η Ελλάδα έλεγε το ίδιο αλλά για την Ναξα..και αυτή με την πλευρά τους για τους Απεραθειτες. Τι λες μωρε..κλέβουν και κατσικάκια κιόλας..οπα..εδώ έχει φάση η ζωή είπα στον εαυτό μου. Είχα έναν μπαξέ θωρισμενο με κάτι ξινόμηλα και ο νους μου έγινε Απεραθιτικος σε δευτερόλεπτα...Σχεδίασα και την ώρα που θα την έκανα την Φάση. Όπως την λέγανε και τότε.
Αμάν, ξέφυγα από το θέμα μου βρε τελείως. Για τους προγόνους έλεγα.
Σπάσιμο το ξέρω αλλά η ουσία δεν ήταν εάν κατάφερα να πάρω τα ξινόμηλα αλλά για το ΟΧΙ που έγινε χτες και σήμερα καλό τους πεθαμένους να μου δώσουν λίγο τα φώτα τους.
Και σκέπτομαι. Καλά έκανα που ψήφισα ΟΧΙ, η μήπως πρόδωσα την Ελλάδα? Τώρα θα μου πεις, εσύ βλάκα δεν είσαι το 22% του πληθυσμού αλλά ο ψήφος σου μετράει. Για μένα τουλάχιστον.
Ξέρω πάρα πολύ καλά τι μπορεί να γίνει και πώς θα καταστραφεί το χτες της Ελλάδος και ότι μαλακία που δεν σκεφτικές σαν Ευρωπαίος. Αλλά καθώς ακούω Τσιτσώνη και τον Καζαντζίδη μήπως δεν τους πρόδωσα?
Ο γέρος μου έφυγε 14 ετών για μια καλύτερη ζωή. Έγινε ότι έγινε και μετά τα έχασα όλα για θέματα ΙΚΑ και εφορίας. Άσχετο,,,,, Αλλά μας έφερε πίσω να μην χάσουμε αυτό το πολυπόθητο πράγμα που λέγεται οικογένεια. Όσο μεγαλώνω όμως βλέπω πώς έχει χαθεί αυτή η μοναδικότητα που υπήρχε παλιά.
Μόνον όταν ακούω τα παλιά τραγούδια λέω πως καλά έκανα αλλά μόλις κλείσω το ραδιόφωνο καταλαβαίνω τι μαλακία έκανα.
ΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ my friends.
Everything that feels like anything seems to be tied to music. So above all, why the hell did I write in shitty Greek this synopsis of my thoughts to you ACA members I have no idea, but I had to share it with the only people that can maybe understand what music means to me.
T
