Ίσως όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Δέν υπάρχει καλή και κακή μουσική. Οι Beatles θεωρούνταν τα "κακά παιδιά" κάποτε. Το "μία αγάπη για το καλοκαίρι" θεωρείτο ένα κακό τραγούδι που μιλάει για εφήμερο έρωτα όταν βγήκε. Ας μήν συνεχίσω με άλλα τραγουδια συμπληρώστε εσείς...ίσως μετά πιάσουμε όλο το ρεμπέτικο...
Δηλαδή για να το πάω λίγο ανάποδα. Αν η Καίτη Χωματά έφευγε απο τις μπουάτ και πήγαινε στα μπουζούκια αυτομάτως θα την κατηγορούσαμε οτι "πάει να βγάλει κανα φράγκο". Αν μή τι άλλο το θέαμα θα ήταν ανιαρό για κάποιον που θέλει να χορέψει ζειμπέκικο και να βγάλει γκόμενα.
Αν πάλι μία συμφωνική πήγαινε στα μπουζούκια. Τί πιστεύετε? Θα ήταν μία καλή κίνηση? Ο κόσμος θα απολάμβανε αυτό το οποίο αναζητά εκεί?
Απο την ανάποδη αν πήγαινε ο Μητροπάνος στο Μέγαρο (που έχει πάει) και αρχίζαμε τα παλαμάκια τα λουλούδια και τα ποτά τί το διαφορετικό θα είχε απο ένα τυπικό νυχτερινό κέντρο? Το όνομα και η μαρμάρινη είσοδος?
Νομίζω τελικά οτι τον όρο "καλή και κακή μουσική" τον εισάγει ο Ρουβάς όταν βάζει το καλό του κοστούμι για να μας αποδείξει οτι αν τραγουδήσει στο μέγαρο θα γίνει ο νέος Μποτσέλι και πως "ναι μπορώ και εγώ να τραγουδήσω καλή μουσική". Ο Ρουβάς πάντως δέν αντέχεται χωρίς ποτά και χορούς. Αλήθεια, ο Μποτσέλι πώς θα ήταν με το volume δυνατά, λουλούδια, σπασμένα πιάτα, φώτα να αναβοσβήνουν και το ποτό να ρέει αύθονο?