Το νέο αυτό ήρθε ως το κερασάκι στην τούρτα απέναντι σε άλλα πολλά νέα που μαστίζουν τον χώρο της μουσικής γενικότερα.
Ο Σάκης Ρουβάς βραβεύεται από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών στην κατηγορία Αρχαίο Δράμα
Η τούρτα στην οποία εδράζεται το κερασάκι είναι διάφορα τηλεοπτικά Κυριακάτικα σόου που εδώ και καιρό σιγοντάρουν τη νέα πολιτιστική γενιά της Ελλάδας. Μουρατίδης, Μικρούτσικος, Ντέμυ, Ευριδίκη, Γερμανός... διάφοροι μου έρχονται στον νού.
Δεν με ενοχλούν ούτε τα πρόσωπα, ούτε η μουσική τους, ούτε η προσωπική τους ζωή. Με ενοχλεί όμως ότι σήμερα αυτό παράγουμε ως χώρα στον τομέα της μουσικής. Οτιδήποτε άλλο στοιβάζεται, εξαντλείται και φυτοζωεί μόνο του χωρίς καμία βοήθεια χρηματική και κοινωνική γενικότερα.
Το κερασάκι σε όλα αυτά τα γεγονότα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από τον Sakis. Δεν αναιρώ ότι ο συγκεκριμένος έχει τεράστιο ταλέντο στο να κάνει τις μικρές «Ρουβίτσες» του να φωνάζουν αγανακτισμένα για την νέα τους αγάπη που τους άφησε. Είναι και αυτό κάτι.
Δεν πιστεύω όμως ότι σε ένα χώρο όπως αυτόν του «Αρχαίου Δράματος» είναι δυνατόν η Ελλάδα να εμφανίζει τον SAKIS. Έχω την εντύπωση ότι υπάρχει κόσμος που έχει εξαντλήσει τη ζωή του για να βγεί στο σανίδι και μπορεί ανα πάσα στιγμή να διαλύσει τον βασικό ηθοποιό β ταινιών όπως π.χ. το Alter Ego.
Εδώ και καιρό δυσκολεύομαι να βρώ πότε ορίζεται μία μουσική ως σκουπίδι. Αν μη τι άλλο η ιστορία έχει δέιξει πως όταν πάμε να βάλουμε σταθερές σε αυτό πέφτουμε έξω. Όλοι άλλωστε θα θυμόμαστε τις αντιδράσεις που είχαν προκαλέσει οι πρώτες προσπάθειες των Beatles. Αλλα στον δικό μου υποκειμενικό εντελώς κόσμο ο SAKIS έχει κριθεί. Είναι άκρως διασκεδαστικός αλλα ως εκεί. Οποιαδήποτε σοβαρή του προσπάθεια μου φαίνεται γραφική, αστεία.
Σαν ένα μικρό μωρό με κοστούμι. Αυτό τελικά είμαστε.
