madmacs99 wrote:
Για να ρίξω και λίγο ακόμα λαδάκι...
Άν έχει χορδίσει κανείς όργανο θα έχει παρατηρήσει ότι υπάρχουν βασικά δύο τρόποι να το κάνει (μιλάμε για τους ερασιτέχνες). Με όργανο ή με το αυτί. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν τα δικά τους χορδίσματα που παίζουν ακόμα και στα διαστήματα δημιουργώντας προσωποποιημένα ημιτόνια κλπ. Κάπου είχε αναφερθεί κι ένα software που έκανε library tuning για ενοποιημένη αναπαραγωγή αρχείων. Υπάρχει επίσης και η περίπτωση της Βυζαντινής μουσικής που έχει εντελώς διαφορετικά ημιτόνια (ακόμα και τριημιτόνια) και βεβαίως τις προκύπτουσες κλίμακες.
Επίσης, οι 12 βασικές νότες που είναι διαθέσιμες στην οκτάβα του πιάνου (άσπρα+μαύρα πλήκτρα) μας ανάγουν άμεσα στα 12 ζώδια/πλανήτες και το Δέντρο της Ζωής που απεικονίζεται καθαρά στον συντονισμό των 432Hz.
Έχω μεγάλη περιέργεια να δω πως θα κβαντιζόταν ο αέρας στο χώρο μου με αναπαραγωγή σε χορδισμό 432 και Schumann generator εν δράση.
Τί λέτε;
το Α (λα) 440 hz είναι ο απόλυτος φθόγγος, η απόλυτη νότα, πάνω της έχει στηριχθεί σχεδόν όλη η σύγχρονη μουσική.. το δε ακόρντο λα μινόρε A- που αποτελείται από καθαρούς φθόγγους Α-C-E (λα-ντο-μι δηλαδή) είναι το πρώτο ακόρντο (συγχορδία) που μαθαίνει ο μουσικός είτε στα πλήκτρα είτε στις χορδές.. είναι δε το μουσικότερο, απλότερο, μελωδικότερο, σκοτεινότερο, αισθαντικότερο ακόρντο που υπάρχει.. κανένα άλο μινόρε ακόρντο, ακόμα και το Ε- (μι μινόρε) αν και τα διαστήματα από τις νότες που το αποτελούν είναι τα ίδια και καθαρά (Ε-G-B μι-σολ-σι), δεν κουβαλά την μελωδικότητα και την μαγεία του Α- (λα μινόρε)..
το 90% από τις μπαλάντες, είναι γραμμένο σε λα μινόρε και αν το πάμε πιο βαθειά και πιο αληθινά το 90% όλης της σύγχρονης ηλεκτρικής μουσικής πηγάζει από το Α 440 (λα) γιατί όλη η σύγχρονη ηλεκτρική μουσική πηγάζει από τα μλουζ που παίζονταν και παίζονται σε κλασσικό δωδεκάμετρο Α, Α7 ή Α- (λα ματζόρε εβδόμης ή μινόρε)..
τα άταστα έγχορδα μουσικά όργανα, είτε κλασσικά βιολί, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο είτε παραδοσιακά ούτια, λύρες κλπ αν και χορδίζονται 'κανονικά' το γεγονός ότι δεν έχουν στάνταρ χωρισμένη ταστιέρα τους επιτρέπει (στη Δημοτική, Λαική και Βυζαντινή μουσική μάλλον επιβάλλει) το 'ξεκούρδιστο' παίξιμο.. ο μουσικός παίζει 'παρά κάτι' ή 'και κάτι' και έτσι δημιουργείται αυτό το 'κλαψιμο' ή το 'παράπονο' στο παίξιμο.. το ίδιο γίνεται και με τα πνευστά ιδιαίτερα το κλαρίνο.. όλη την παραπάνω θεωρία την εμπεδώνουμε αμέσως αν ακούσουμε Σαραγούδα, Ζέρβα, Σαλέα..