Καλημέρα σε όλους!
Μπήκαμε στην εορταστική ατμόσφαιρα.
Παντού πλανάται ένας χριστουγεννιάτικος αέρας.
Στολίστηκαν δρόμοι, στολίστηκαν ελάχιστα σπίτια (πολύ ελάχιστα, όμως), στολίστηκαν καταστήματα, μήπως και παρακινηθεί λίγο το αγοραστικό κοινό και ξεπεράσει το φόβο του και διαβεί το κατώφλι, έστω για να ρίξει μια ματιά...
Στολίστηκαν και κάποια σπίτια εσωτερικά, με τα δεντράκια τους, με κάποια λαμπάκια που δεν κάηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αν και μισοκαμένα, κάτι συμβάλλουν στην χαρούμενη (!) ατμόσφαιρα.
Πού θέλω να καταλήξω;
Να...
Από παιδί μου άρεσε να χαζεύω τα δέντρα που ήταν στολισμένα μέσα στα καταστήματα και στέκονταν στις βιτρίνες, αλλά και στα σπίτια, που έστεκαν μπροστά στα παράθυρα του δρόμου.
Αν και το σκηνικό γενικά δεν άλλαζε με τα χρόνια, άλλαζε το ντιζάιν από το πιο παραδοσιακό, στο πιο μοντέρνο, πιο γκλάμουρους - ένα πράμα, με ομοιόμορφες μπάλες, κόκκινες ή χρυσές και ασορτί λουλούδια και γιρλάντες, όλα πανομοιότυπα σχεδόν, σαν να βγήκαν από το ίδιο εργοστάσιο.
Γυρνώντας πίσω στα παιδικά μου χρόνια, τα στολίδια του Δέντρου μας προέρχονταν από ανταλλαγές που κάναμε στο σχολείο, στα φροντιστήρια, στα παιδικά πάρτυ. Κάθε στολίδι είχε την προσωπικότητά του, την μοναδικότητά του, το συμβολισμό του και τη σημασία της ανταλλαγής, καθώς κάποιος άλλος το είχε διαλέξει για μας, όπως και μεις γι αυτόν, χωρίς να ξέρουμε ποιός από τους συμμαθητές μας θα ήταν "αυτός" καθώς η επιλογή ήταν τυχαία.
Για χιόνι βάζαμε τούφες από βαμβάκι και το χιονισμένο δέντρο μας ήταν έτοιμο και με τη σημασία της προσφοράς από τα φιλαράκια μας.
Τα στολίδια αυτά συμπληρώνονταν τα επόμενα χρόνια, από τις επόμενες γενιές που ήρθαν στο σπίτι και το έθιμο της ανταλλαγής στολιδιών καλά κρατούσε...
Τα στολίδια αυτά κοσμούσαν το δέντρο μας, χρόνια τώρα και είχαν διαφρετικό σχήμα και χρώμα, καμπανίτσες, σπιτάκια, στρατιωτάκια, αυτοκινητάκια, αγιοβασίλησες, αστεράκια, τάρανδοι, ελάφια, τι να πρωτοθυμηθώ...
΄Οχι μόνο μπάλες και γιρλάντες.
Τα περισσότερα από αυτά τα στολίδια υπάρχουν ακόμα και σήμερα στο δέντρο μου, καθώς αρνούμαι πεισματικά να εναρμονιστώ με τις επιταγές των καιρών που θέλουν μονόχρωμες μπάλες και ασορτί γιρλάντες. Κάποια έσπασαν με τα χρόνια, αλλά τα περισσότερα είναι εκεί και θα μείνουν εκεί για να καθρεφτίζονται μέσα τους τα πρόσωπα των συμμαθητών μου, να ζωντανεύουν τις αναμνήσεις μου και να φέρνουν στα αυτιά μου τα γέλια και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που λέγαμε αυτές τις μέρες.
Κάθε Χριστούγεννα, όλοι οι παλιοί μου φίλοι είναι εκεί, η Μαρία, η Ζωή, η Καλλιοπίτσα, η Ελενίτσα, η Αμαλία, ο Πέτρος, ο Γιάννης, ο Γιωργάκης, ο Δημήτρης, ο Παύλος...
Εκεί είναι και οι δάσκαλοί μας, ο Διεύθυντής μας, οι γονείς μας, ακόμα και οι περαστικοί που έμπαιναν στο σχολείο να ζήσουν κάτι από όλη τη χαρά μας...
Ένα είναι σίγουρο: Με αυτά τα στολίδια θα γεράσουμε μαζί!
Αν και τα παιδιά μου, πρόσθεσαν κάποιες μοντέρνες μπάλες και επιχείρησαν τα παλιά στολίδια να τα βάλουν στο πίσω μέρος του δέντρου για να μην φαίνονται, αυτό δεν έγινε δεκτό από τη διαβούλευση της οικογένειας.
Όσο και να φαντάζει παλαιομοδίτικο το δεντράκι μου, ο καθένας έχει δικαίωμα στις αναμνήσεις του και στα ίχνη που άφησαν τα Χριστούγεννα στην ψυχή του, καθώς τα χρόνια περνούσαν...
Αυτά ήθελα να μοιρατώ μαζί σας για τα στολίδια του Δέντρου...
Σας εύχομαι το Αστέρι του Δέντρου να φωτίζει πάντα τη ζωή σας
