Μου αρέσουν οι συναισθηματικές προσεγγίσεις...
Κυρίως αυτές που λειτουργούν σαν βαλβίδα ζωής στην καρδιά της μουσικής.
Διαβάζοντας το κείμενο του Μάνου, θυμήθηκα το βιβλίο του Πατρικ Ζισκιντ "το άρωμα" και πώς μέσα από τις άπειρες λέξεις που χρησιμοποιούσε για να περιγράψει τις μυρωδιές, εγώ ένιωθα, μύριζα αυτό το άρωμα.
Και μου φαινόταν απίστευτο πώς μπορούσε να περιγραφεί ένα άρωμα με λέξεις! Με τόσες πολλές και ευρηματικές λέξεις!
Έτσι και τώρα...
Είδα τις πύλες της κολάσεως, τις λάμψεις από τις φωτιές, το κυρτό δραπάνι και άκουσα το "θανατικό χορό"...
Μπήκα στο σπίτι του οικοδεσπότη, είδα τα Σύστημα, αλλά πάνω από όλα "ένιωσα" τη μουσική!
Αυτή είναι ίσως η μαγεία στα κείμενα του Μάνου:
Μπαίνεις στο χώρο και ανάμεσα στις λέξεις, αφήνεσαι να περιπλανηθείς στα κρυμμένα μουσικά μυστικά περάσματα, ακολουθώντας το δικό σου μουσικό όνειρο, όπου αυτό σε βγάλει, με όλες τις συνέπειες, αρκεί να μείνει για πάντα ζωντανό το συναίσθημά σου ...
Αυτό που δεν το αγγίζει καμία αντίρρηση, καμία αντιπαράθεση, κανένα σύνορο...
Η μουσική είναι συναίσθημα και ο Μάνος ξέρει πολύ καλά πώς να το προσεγγίζει...