Η τεχνολογια του ήχου στηρίζεται στο μέγιστο σε παθητικές λύσεις.
Το σήμα φεύγει απο την πηγή bit perfect ή αναλογικό , πηγαίνει σε ένα προενισχυτή μετά σε ένα ενισχυτή και στο τέλος στα ηχεία.
Σε πρώτη φάση λοιπόν, αν φυσικά θεωρήσουμε οτι σε επίπεδο τεχνικών χαρακτηριστικών το παραπάνω σύστημα λειτουργεί άρτια, δημιουργείται μία ταλάντωση στα μεγάφωνα έτοιμη να κουνήσει τα μόρια του αέρα και να δημιουργήσει τον "ήχο".
Ας ξεκινήσουμε μετά απο αυτό το σημείο.
Το ηχητικό κύμα ταξιδεύει σχεδόν τυχαία στο χώρο, ανακλάται στο κάθε αντικείμενο ή αποροφάται, δημιουργεί φυσικά στάσιμα αλλα και δευτερογενή κύματα.Το αποτέλεσμα τελικά που λαμβάνουμε ως ακροατές δέν έχει ουδεμία σχέση με αυτό που έφυγε απο το ηχείο.
Με λίγη αναζήτηση στο internet μπορείτε φυσικά να βρείτε οτι ο λόγος άμεσης προς ανακλώμενη ακτινοβολία είναι 1 προς 7!!!!
Στο παραπάνω παθητικό σύστημα είναι σχεδόν αδύνατο να επέμβουμε.Ουσιαστικά το μόνο που κάνουμε είναι να αλλάζουμε τις θέσεις των ηχείων ετσι ώστε με το αυτί να φτιάξουμε τα άφτιαχτα.
Προσπαθούμε να ντύσουμε το χώρο με κουρτίνες και λοιπά μπιχλιμπίδια με σχεδόν ουδεμία οργάνωση.
Τυχαιότητα...σε όλο της το μεγαλείο.Το πρόβλημα του παραπάνω συστήματος.Λειτουργεί αυθόρμυτα, τυχαία, σχεδόν άναρχα.
Υπάρχουν φυσικά δύο λύσεις.Η μία είναι να αλλάζουμε καλώδια και ενισχυτές ΜΠΑΣ και το 2% που θα αλλάξουν αυτά καταφέρει και επηρεάσει το άλλο 98% που βάζει ο χώρος.
Η άλλη λύση είναι φυσικά η όποια ισοστάθμιση χώρου.Αυτή γίνεται είτε απο εμπειρους ανθρώπους του χώρου οπου ρυθμίζουν ακριβώς το χώρο μας είτε μέσω κάποιου ψηφιακού ισοσταθμιστή χώρου.
Ο ψηφιακός αυτός ισοσταθμιστής φυσικά ισοσταθμίζει τις παραμορφώσεις που εισάγει ο χώρος.Μετά την ψηφιακή αυτή ισοστάθμιση το σήμα εισάγεται στο dac κ.τ.λ.
