Ίσως είμαι τυχερός που έχω ακούσει τρία απο αυτά τα συστήματα. Το ένα σε διάφορες παραλλαγές ενισχυτών / πηγών / κτλ.
Δέν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ το πιάνο και το βιολί που άκουσα στο σύστημα του Λουκά. Όντας φλαουτίστας 8 χρόνια με προυπηρεσία σε δύο δημοτικές ορχήστρες ομολογώ οτι δικαιούμαι να πιστεύω οτι το βιολί σε οποιοδήποτε ηχείο με καμπίνα δέν έχει καμία σχέση με αυτό που ακούει κάποιος στο σύστημα του Λουκά. Φυσικά αυτό δέν είναι παράλογο. Όλες οι σχεδιάσεις έχουν τα προβλήματα τους. Έτσι και οι καμπίνες έχουν τα δικά τους πράγμα που τις κάνει κάπου να κερδίζουν και κάπου να χάνουν. Αν το δεχόμαστε έχει καλώς. Αν όχι ψάξτε να το βρείτε γιατί και πώς ισχύει αυτό.
Δέν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ τα δυναμικά του ηχείου του Κυριάκου σε συνδυασμό με ένα δυνατό ενισχυτή. Ειδικότερα τα μικροδυναμικά* που άκουσα σε υψηλές στάθμες ακρόασης.
Δέν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ το σφιχτό και δυνατό χαμηλό του TANNOY στο hotel california live εκτέλεση.
*Με τον όρο μικροδυναμικά σε μεγάλες στάθμες αναφέρομαι στις στιγμιαίες και ακαριαίες μεταβολές του ηχείου σε υψηλές στάθμες. Αν μή τι άλλο το μέσο ηχείο, ειδικά αυτό που φέρει μικρά ηχεία μεσαίων, χάνει την μπάλα σε ψηλές στάθμες και δέν καταλαβαίνεις τί γίνεται. Το WILSON έπαιζε ακαριαία, γρήγορα καθαρά και αχρωμάτιστα σε αυτά τα κρίσιμα ρεπρίζ των εντάσεων.
Λουκάς και Κυριάκος. Δύο αντίθετα συστήματα μεταξύ τους στα οποία το ένα συμπληρώνει τέλεια το άλλο.