Έχω την εντύπωση οτι η ευχαρίστηση ενός συστήματος ξεκινάει απο την ίδια την ψυχοσύνθεση του ιδιοκτήτη.
Για παράδειγμα υπάρχουν ιδιοκτήτες που έχουν τεράστια δισκογραφία και την ακούν με ένα ενισχυτάκι και ένα ηχείο βάσης, χωρίς πολλά πολλά.
Υπάρχουν άλλοι που έχουν το υπερ - σύστημα και μία playlist με δέκα τραγούδια τα οποία όμως είναι αναφοράς. Και γουστάρουν να ακούν δέκα τραγούδια.
Άλλος δέν ακούει καθόλου. Έχει απλά το σύστημα για οφθαλμόλουτρο στο σαλόνι και ακούει σπάνια.
Οι χρήστες αυτοί είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Για παράδειγμα ο πρώτος δέν νοιάζεται για το σύστημα. Θα ακούει μουσική είτε απο ένα σύστημα 100 ευρώ είτε απο ένα χιλιάδων ευρώ. Δέν έχει σημασία αν η συλλογή είναι βινύλια, cd ή ψηφιακά αρχεία. Ο φιλόμουσος χρήστης είτε 50.000 cd του δώσεις είτε 50.000 φακέλους το ίδιο καλά οργανωμένα θα τα έχει με τα φακελάκια τους ή όπως αυτός πιστεύει καλύτερα.
Απο την άλλη μεριά δέν μπορώ να πώ οτι ο χρήστης που γουστάρει δέκα τραγούδια είναι κακός ή κάτι άλλο. Και αυτός με τη σειρά του παθιάζεται απο την υψηλή πιστότητα, γουστάρει πώς το λένε και του αρέσει να ακούει καλά ακόμα και δέκα δεκαπέντε πράγματα.
Η τρίτη κατηγορία που ανέφερα θεωρώ οτι μπλέκει αρκετά άσχημα. Συνήθως αναλώνεται σε συστήματα και τεχνολογίες ανάλογα με την εκάστοτε μόδα και τον εκάστοτε έμπορο που έχει φίλο. Τρέχει πίσω απο mp3, mqa, dsd, pcm, βινύλια και ότι άλλο του πασάρει η βιομηχανία του ήχου ετσι ώστε να είναι στον αφρό του χάι έντ. Σε πιθανή επίσκεψη μας δέν γνωρίζει τι μουσική έχει, βάζει εκεί κάτι στην τύχη απο πέντε φακελάκια που έχει στο pc ή μία playlist που βρήκε απο κάποιο φίλο.
Εν αντίθεση με τον φιλόμουσο που σπαταλάει 4 ώρες την ημέρα για μουσική και ένα τέταρτο για αναζήτηση νέων ιδεών και αναβαθμίσεων οι άλλες δύο κατηγορίες ξοδεύουν αρκετό χρόνο απο τη χόμπι τους μπλεγμένοι σε ένα φαύλο κύκλο. Αυτό όμως δέν κακό.
