Η προχειρότητα μίας καλής λογικής

Γνωρίζουμε ότι τα περιοδικά αποτελούν το αποκούμπι των απανταχού γκρινιάριδων. Από τον απλό χρήστη που θα πεί ένα «έλα μωρέ όλοι παπαγαλάκια είναι» μέχρι και τον ακραίο καλωδιάκια που θεωρεί ότι το review την ώρα του τέστ δεν ήταν καλό επειδή η σελήνη ήταν σε λάθος φάση και επηρέασε την ακουστική εκτίμηση του reviewer. Παρόλα αυτά τα αποτελέσματα πολλών περιοδικών χρησιμοποιούνται από όλους μας ως μία γενικότερη επίκληση στην αυθεντία μέσα σε ένα διάλογο.

Σίγουρα πάντως υπάρχουν περιοδικά που προσπαθούν να δώσουν ένα καλό αποτέλεσμα στο χρήστη. Ένα ολοκληρωμένο ακουστικό και μετρητικό αποτέλεσμα. Τα περιοδικά αυτά πολλές φορές χρησιμοποιούνται ως ανυπέρβλητο αντικειμενικό κριτήριο σε ότι αυτά πουν / μετρήσουν.

Σκοπός του κειμένου και της συζήτησης που ελπίζω να ακολουθήσει είναι ότι έχω παρατηρήσει αρκετά συχνά να γίνεται κουβέντα για τα HARBETH M40.1 όπου ο Atkinson μέτρησε κάτι το οποίο έπειτα αμφισβητήθηκε από τον κατασκευαστή. Να αναφέρω εδώ, για οικονομία της συζήτησης, ότι ουδεμία σημασία έχει αν το Harbeth είναι καλό ή κακό ηχείο – αυτό αποτελεί άλλη κουβέντα. Ο κύριος λόγος της αμφισβήτησης από τον κατασκευαστή είναι η μή αποδοχή πιστοποίησης τόσο όσον αφορά τα τεχνικά χαρακτηριστικά των μετρήσεων όσο και για το κόστος που απαιτεί αυτό.

Ξεκινώντας λοιπόν από ενδελεχή αξιολόγηση των εν λόγω ηχείων ο Atkinson εξάγει ένα μέτριο αποτέλεσμα που μάλλον οφείλεται σε distinctly old-fashioned φιλοσοφία σχεδίασης. Από την άλλη η εταιρεία απαντάει με ένα κείμενο το οποίο ξεκινάει κάπως επιθετικά και μέσες άκρες θίγει το review θεωρώντας ότι οι μετρήσεις του Atkinson είναι κόντρα αντίθετες από τις πιστοποιημένες μετρήσεις που έχουν οι ίδιοι από ανηχοικό θάλαμο. Μάλιστα προσπαθώντας να καταγγείλουν την προχειρότητα του stereophile σε αυτό τον τομέα αναφέρουν τις ατέλειες της χρήσης computerized μεθόδων:

The advent of low-cost, computerized, audio measuring systems in the 1990s (to replace paper charts) led to the idea that one could synthesize a quasi-anechoic response on the kitchen table by placing the microphone near to the low/mid-frequency drivers, capturing their nearfield frequency-response measurements and then, at one's leisure, manipulating them mathematically to mimic a true (farfield) anechoic response.

...

The bigger the speaker, the more drive-units, the less reliable the model, and the more confidence one has in the real anechoic measurement

Ενώ ένα σωστά δομημένο μετρητικό αποτέλεσμα πρέπει να γίνεται σε ανηχοικό θάλαμο ο οποίος κοστίζει σύμφωνα με την εταιρεία

«$2000/day to hire a conventional anechoic chamber».

Η μη χρήση σωστών μετρητικών διατάξεων μπορεί, σύμφωνα με την εταιρεία, να οδηγήσει σε εσφαλμένα αποτελέσματα.

Η απάντηση του Atkinson στον κατασκευαστή δείχνει λίγο περίεργη και οδηγεί ίσως σε πρόχειρα συμπεράσματα του τύπου:

«But no one listens in an anechoic chamber. They listen in rooms of varying sizes»

Το οποίο δείχνει και να αποκλίνει από μία κύρια λογική που απαιτεί μέτρηση καθαρή, με καλό εξοπλισμό σε ανηχοικό θάλαμο.

Τελικά τα «βρίσκουν» στο τέλος με τον Atkinson να λέει
«Ultimately, the worth of a loudspeaker cannot be judged by any one measurement but by the totality of its measured performance and its sound in the listener's room. And on that score, the Harbeth M40.1 is indeed a winning design».
Ο διάλογος πάντως έχει αρκετό ενδιαφέρον με νέα μέτρηση σε άλλο χώρο αρκετά καλύτερη απο την προηγούμενη.

Αυτό όμως που τελικά θέλω να θίξω δεν είναι το ηχείο αυτό καθ αυτό ούτε τον Atkinson, αν και σίγουρα είναι χειρότερο άλλων εταιρειών τόσο σε σχεδίαση όσο και σε μετρήσεις. Θίγω κατά βάση την προχειρότητα όλων μας στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος μηχανικής.

Το κατ αρχήν πρόβλημα αφορά τον ακροατή που θα έρθει και θα κουνάει το χαρτί στα μούτρα μας και θα πεί «κοίταξε να δείς ο Atkinson το μέτρησε έτσι άρα το ηχείο είναι κουδουνίστρα». Είναι φανερό ότι στο τέλος της συζήτησης ο Atkinson κάνει μία καλή κωλοτούμπα και τελικά μένει έκθετος τόσο απέναντι στον κατασκευαστή όσο και στους αναγνώστες του περιοδικού του.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι οτι πολλές φορές τα ίδια τα περιοδικά χρησιμοποιούν μετρήσεις που δεν ανάγουν σε κάποιο άμεσο συμπέρασμα για τον ήχο μίας συσκευής ή ενός ηχείου.

Τέλος να αναφέρω, ότι τα παραπάνω δεν συνεπάγονται ότι πρέπει να αδιαφορούμε για τις μετρήσεις. Ένα πακέτο μετρήσεων είναι υπερ – αρκετό για να περιγράψει τον ήχο μίας συσκευής. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό πώς από ένα σέτ μετρήσεων μπορεί κάποιος να βρεί σχεδόν και το ηχείο που αυτές περιγράφουν. Φυσικά αυτό απαιτεί κατά βάση ένα σύνολο μετρήσεων το οποίο δεν γίνεται ούτε κατά διάνοια να περιοριστεί στις μία δύο σελίδες που εξαντλεί ο Atkinson για να περιγράψει ένα ηχείο.

Είτε μας αρέσει είτε όχι με ένα σύνολο επιλεγμένων μετρήσεων ο χρήστης μπορεί να βρει σχεδόν άμεσα τα προβλήματα ενός ηχείου. Οι μία δύο σελίδες που αφιερώνει ένα περιοδικό πολλές φορές «κρύβουν κάτω από το χαλάκι» τέτοια προβλήματα προσπαθώντας να μην θίξουν τους κατασκευαστές, ειδικά όταν το προϊόν έχει ζουμερή τιμή.

Το άρθρο:

link

Μπράβο Άλεξ... ακούμπησες ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και το παρουσίασες πάρα πολύ ωραία... αν διαβάσει κανένας το άρθρο που παραπέμπεις βγάζει σπουδαία συμπεράσματα για το τι γίνεται με τις μετρήσεις...

Τι γίνεται δηλαδή;
Γιατι εγώ το διάβασα και δεν κατάλαβα τίποτα.

Εσύ να έλθεις αύριο με τον κηδεμόνα σου...

petkef wrote:

Τι γίνεται δηλαδή;
Γιατι εγώ το διάβασα και δεν κατάλαβα τίποτα.

Ο κατασκευαστής αμφισβήτησε τη μέθοδο των μετρήσεων του Άτκινσον που έκανε στην κουζίνα, και αφού τα ψιλοέσπασαν με απαντήσεις ένθεν κακείθεν, στο τέλος ο Ατκινσον παραδέχτηκε το λάθος του.

Αντί να του πει, άσε μας ρε φίλε με την κουδουνίστρα τον ανηχοικό του BBC, λες και δεν ξέρουμε ότι από ανηχοικό σε ανηχοικό υπάρχουν διαφορές, κι έτσι εμείς να συνεχίσουμε να τρώμε ποπ κορν βλέποντάς τους να τσακώνονται.

pleo τιμωρείσαι με 20_ετές διαρκές μπανάρισμα και στέρηση του δικαιώματπς να γράφεις για την Γιουροβίζιον..
(όλα αυτά με 20ετή αναστολή )