Συγκριτικό για λυχνίες 5687 !! (#3)

Πρώτος δίσκος στο πλατώ, Laura Pausini - Laura Pausini / Tutt'al più.. Ο πρώτος δίσκος της όμορφης Ιταλίδας που ήταν τότε μόλις 19 χρονών..

Μάμα μία, Μητέρα του Θεού, μητέρα του μαργαριταριού, μητέρα όλων των μαχών.. τι είναι αυτό?? Σκοτάδι, ησυχία, ανάλυση, ατμόσφαιρα, η φωνή της μικρής ανατριχιαστικά συγκινητική, οι ηλεκτρικές κιθάρες και το μπάσο πιο μαζεμένα, ελεγχόμενα και αυστηρά από κάθε άλλο άκουσμα και η παρουσία των σκρατς του δίσκου αρκετά μεγαλύτερη.. Τα μετρημένα σλαπ του μπάσου και το μικρό σε χρόνο σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας με ατάκα και χροιές οσκαρικές.. δεν μπορεί.. ας πάμε στο επόμενο..

Nina Hagen - Unbehagen / African Reggae..

Δύσκολο τρακ, με τρομερά απαιτητικά φωνητικά, δυναμικά, φυσικά και ηλεκτρικά όργανα, η ιέρεια του πανκ να τραγουδά με απόλυτο τρόπο.. Η στερεοφωνία και ο εστιασμός των οργάνων σε σαφή ανώτερα επίπεδα απ’ αυτά των ανταγωνιστριών Tung Sol.. τα χάλκινα καρφωμένα στο χώρο τους και το σόλο κιθάρας με flanger και Wow με την υπέροχη και τραχιά αίσθηση της μουσικής που αντιπροσωπεύει..

Fred Hunt Trio - Yesterdays / All Our Yesterdays..

Τζαζ τρίο, Πιάνο - Μπάσο - Ντραμς.. όλα ακουστικά.. Audiophile δίσκος D2D (Direct To Disk).. όλα ελεγχόμενα όσο πρέπει αλλά και επίσης όσο πρέπει ‘ασύδοτα’ και ελεύθερα, έτσι που το ένα όργανο να συμπληρώνει αλλά και να κοντράρει το άλλο.. όλη η δυσκολία στο παίξιμο του Τζαζ πιάνου να γίνεται ακουστική και μουσική απόλαυση..

Και το κλασσικό τρακ της δοκιμής.. Antonio Vivaldi - The four Seasons / no1 Spring(P241) από την επανέκδοση SPA201 (1971) του κλασσικού Decca SXL 2019 (1958)..

Εδώ επιβεβαίωσα ένα γεγονός αταίριαστο και ασύμβατο.. Ενώ οι λυχνίες αυτές ήταν πιο αυστηρές, πιο ήσυχες, πιο μαζεμένες, πιο ‘μονιτοράτες’ θα λέγαμε, το μουσικό γεγονός αντί να βγαίνει ψυχρό και αποστασιοποιημένο, ήταν πιο πραγματικό, πιο συναισθηματικό, συναρπαστικό, απολαυστικό!! Μπορούσα να παρακολουθήσω και ν’ απολαύσω κάθε νότα, κάθε τρίλια, κάθε κορύφωση ή ανάπαυλα του ομορφότερου έργου της μπαρόκ μουσικής..

εδώ ξεχώρισε καθαρά το παίξιμο του τσέμπαλου δεξιά στη σκηνή, τα τσέλι και τα βιολιά της μικρής ορχήστρας δωματίου σε μια ερμηνεία που άξια θεωρείται από τις καλύτερες - αρτιότερες αν και όχι πιστότερες στις αρχικές πάρτες του Ιταλού μουσουργού..

Όταν τελείωσε η ακρόαση, κάθισα να ηρεμήσουν λίγο ακοή και συναισθήματα και αμέσως σκέφτηκα.. Δεν είναι δυνατόν, μάλλον τ’ αυτιά μου κάνουν πουλάκια από τα πολλά παιξίματα τις απόκριες.. σάμπες, ρούμπες και μερένγκες μου πείραξαν την ακοή.. Δεν γίνεται σκέφθηκα, θα επιστρατεύσω τα μεγάλα μέσα.. δυο αυτιά μουσικού.. έτσι κλήθηκε στη θέση ακρόασης η μουσικός του σπιτιού Λίνα..

Τα κομμάτια παίχθηκαν όλα με την ίδια σειρά, πρώτα με τις Tung Sol, διάλλειμα μισής ώρας για αλλαγή και ζέσταμα των Ε.Ε και από την αρχή..

Πρώτη παρατήρηση για το πρώτο τρακ..

Laura Pausini.. Αυτό ακούγεται πιο καθαρά.. η φωνή εδώ είναι απίθανη, πιο αληθινή, αλλά και τα σκρατς είναι πιο πολλά!!! … Νταααααν κεραμίδι στο κεφάλι..

Nina Hagen.. πιο αυστηρό άκουσμα που με μουσική ορολογία σημαίνει πιο κοντρολαρισμένο και ελεγχόμενο.. φλασιές από εκφραστικό φως μέσα στην σκοτεινή πανκ ατμόσφαιρα.. άψογο..

Fred Hunt Trio.. Τι πιάνο είναι αυτό!! Και τι μπάσο!! Οι αντηχήσεις, τα σβησίματα, οι τραχείς αρπισμοί στις χοντρές μεταλλικές χορδές του όρθιου μπάσου.. Απίθανο κομμάτι..

Antonio Vivaldi.. εδώ ήθελα να το σταματήσω πριν τελειώσει, όμως, η συνακροάτρια δεν μ’ άφησε να το κάνω.. άστο να παίξει όλο.. είναι φανταστικό..

τελικό συμπέρασμα Λίνας.. αν έγραφα στα Αμερικάνικα θα έλεγα αυτό το άκουσμα σαν πιο piercing.. πιο καθαρό, πιο ανατριχιαστικό, πιο διεισδυτικό, σαν η μουσική να μην προσπαθεί να μπει στον εγκέφαλο μόνο από την ακοή, αλλά να τρυπήσει όλο το σώμα και να μπει από χίλιες μεριές!!

Piercing σκέφτηκα.. ωραίος χαϊεντάδικος όρος.. θα το γράψω και σε λίγο καιρό θα το χρησιμοποιούν και σε άλλα sites βλαμμένων..

Απόλυτες νικήτριες λοιπόν οι Electronic Enterprises 5687 WB made in USA..

και όχι μόνο σε έναν τομέα αλλά παντού.. θα μπορούσε να πει κάποιος τις TS πιο μουσικές, όμως αυτό που έπρεπε να μας ξεδιαλύνει αυτός ο κάποιος μέσα στο μυαλό ήταν το πως ήταν γραμμένη η μουσική μέσα στα τρακς..

οι ΕΕ ήταν σε κάθε τομέα ένα βήμα μπρος, η μεγάλη ησυχία τους έδινε τη δυνατότητα ν' ακούσουμε πιο βαθιά τι κρύβεται στ' αυλάκια των δίσκων.. και όλη αυτή η λεπτομέρεια με άψογο κοντρόλ και συναίσθημα..

Τελειώνοντας κάθησα και σκέφθηκα αν έχει νόημα, στην εποχή των ψηφιακών και των υπολογιστών ν' ασχολείται κάποιος με συγκριτικά λυχνιών που αντιπροσωπεύουν τόσο παρωχημένες ‘αρχαίες’ θα έλεγε κάποιος τεχνολογίες..

οι περισσότερες λυχνίες της δοκιμής είναι του 1950 - 1960 και οι τελικές GE 211 των ενισχυτικών του 1943 !! αντικείμενα 50 και 70 χρόνων που τροφοδοτούνται με εκατοντάδες volts και πυρακτώνονται για να παράξουν ήχο..

αντικείμενα που δεν ήταν σχεδιασμένα γι αυτόν τον σκοπό, παρά για να παρέχουν τηλεπικοινωνίες στα πολεμικά πλοία και αεροπλάνα.. και όμως να παίζουν μουσική τόσο όμορφα και σωστά!!

Και κάτι άλλο.. αυτό εδώ το κείμενο κατά κάποιον τρόπο καταρρίπτει κάποια δεδομένα της παγκόσμιας hi-end κοινότητας όσον αφορά την ποιότητα και τον ήχο της λυχνίας 5687..

Κατασκευαστές - τέρατα όπως ο Kondo Audio Note και η Modwiright και με τη σειρά τους οι περισσότεροι audiophiles χρησιμοποιούν τις Tung Sol 5687 οι οποίες επίσης έδωσαν απόλυτα κορυφαίο ήχο, με πιο πολύ μουσικότητα..

Και όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Πέτρος, σ' ένα τέτοιο συγκριτικό μπαίνει σε μεγάλο ποσοστό ο παράγοντας υποκειμενικότητα της κρίσης και το προσωπικό γούστο.. θα συμφωνήσω απόλυτα, πλην όμως υπάρχουν και πράγματα που τα αγγίζουμε και τα βλέπουμε τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.. αυτά είναι η πέρα πό κάθε κριτική ποιότητα κατασκευής των συγκεκριμένων λυχνιών και το όριο θορύβου τους..

Κρατάω κάποια επιφύλαξη να δοκιμάσω τις SYLVANIA 5687GB GOLD PINS αν μου δοθεί η ευκαιρία, μιας και είναι πολύ δυσεύρετες και πανάκριβες.. στο μεταξύ οι Electronic Enterprises 5687 WB USA μένουν στους τελικούς να παίζουν όμορφες μουσικές..

Manos_Bits wrote:

Πρώτος δίσκος στο πλατώ, Laura Pausini - Laura Pausini / Tutt'al più.. Ο πρώτος δίσκος της όμορφης Ιταλίδας που ήταν τότε μόλις 19 χρονών..

la solitudine

Manos_Bits wrote:

Και όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Πέτρος, σ' ένα τέτοιο συγκριτικό μπαίνει σε μεγάλο ποσοστό ο παράγοντας υποκειμενικότητα της κρίσης και το προσωπικό γούστο.. θα συμφωνήσω απόλυτα, πλην όμως υπάρχουν και πράγματα που τα αγγίζουμε και τα βλέπουμε τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.. αυτά είναι η πέρα πό κάθε κριτική ποιότητα κατασκευής των συγκεκριμένων λυχνιών και το όριο θορύβου τους..

Αλοίμονο αν κάναμε γούστο αυτές που έχουν θόρυβο και μικροφωνισμούς.

οι λυχνίες που μικροφωνίζουν σε κάποιο ενισχυτή η προ δεν είναι απαραίτητο πως θα έχουν την ίδια συμπεριφορά σε όλα τα μηχανήματα.. μπορεί να τοποθετηθούν σε κάποιο άλλο μηχάνημα και να παίζουν μια χαρά..