Πικάπ και Λάμπες Έχετε???

Τιιιι??? Δεν έχετε??? Να πάρετε...

*-*-*-*-*

Γιατί να πάρετε??? Διαβάστε παρακάτω περικαλώ !!!

Ένα μεγάλο γεγονός στην ιστορία της αλυσίδας : 'παραγωγή - αποθήκευση - αναπαραγωγή' της μουσικής, όπου τα μέσα μέχρι τότε ήταν αμιγώς αναλογικά (δίσκοι βινυλίου, κασέτες, μπομπίνες) είναι πως κάποια στιγμή προέκυψε η ανάγκη για τον εκσυγχρονισμό και την απλοποίηση αυτής της διαδικασίας, ανάγκη που υπαγορεύθηκε κατ' αρχάς από τα τότε στελέχια των εταιριών (ναι υπήρχε και τότε το είδος αυτό) για λόγους μαρκετίστικους, δηλαδή για μείωση του κόστους κατ’ αρχάς και ακόμα για τη δημιουργία ενός νέου είδους που θα έπεφτε στην αγορά και θα έφερνε κέρδη (CD – CD player)...

Η παραγωγή δίσκων βινυλίου βλέπετε κόστιζε πολύ και το βινύλιο είχε φορεθεί αρκετά... Έτσι με τη συνεργασία δυο μεγάλων (Sony – Philips) στις αρχές της δεκαετίας 1980-1990 ανέτειλε η εποχή του ψηφιακού ήχου και του τρύπιου ασημένιου σουβέρ… συγνώμη του ψηφιακού δίσκου ήθελα να πω, η αλλιώς Red Book CD κατά τον απλόν κόσμον …

Εκτός όμως από τα παραπάνω, η ψηφιοποίηση του ήχου στόχευε ταυτόχρονα και σε ανώτερη ηχητική ποιότητα (τρομάρα τους!!!) Όλοι λοιπόν πίστεψαν μόλις έπιασαν στα χέρια το ασημένιο δισκάκι πως θα το βάλουν στο στέρεο και θα γίνουν αυτόματα hi-End… Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς…

Γελάστηκαν και προδόθηκαν (αυτή η φράση μου θυμίζει Καζαντζίδη) κατά τη μετάβαση και τον εκσυγχρονισμό από το παλιό φορμά στο νέο, γιατί εκτός του ότι το CD ακουγόταν χάλια, ειδικά στις πρώτες του μέρες, τρία μεγάλα κακά συνέβηκαν !!! Τρία κακά που μας ακολουθούν σαν εφιάλτες σε κάθε στιγμή της χαϊφιντελίστικης ζωής μας...

Πρώτο κακό...

Η μουσική σταμάτησε, στέρεψε, τελείωσε... Εκεί στις αρχές των 90's... Στα εννενήντα'ς όπως μου είχε πει κάποιος...
Ο απόηχος από τους τελευταίους ηλεκτρικούς ήχους των late 80's έσβησε και κάποια στιγμή καλλιτέχνες και εταιρίες έμειναν χωρίς ιδέες με αποτέλεσμα οι πρώτοι να πιάσουν τα samplers και ν' αρχίσουν να διαμορφώνουν σιγά - σιγά την dance σκηνή σε όλες τις μορφές που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα και οι δεύτεροι να τους βοηθούν σ’ αυτό...

Η σκοτεινή Ambient, η ψυχεδελική Trance, η εύπεπτη και χορευτική House, η ακουστική και γλυκανάλατη Lounge και αρκετές άλλες παραλλαγές ήταν οι καρποί της νέας αυτής τάσης... Κορυφαίες στιγμές της νέας αυτής μουσικής οι... διασκευές παλαιών κομματιών... τα γνωστά remixes, τρανή απόδειξη της αποτυχίας όλων να ‘γράψουν’ ένα νέο καλό και πρωτοποριακό μουσικό είδος…

Έτσι, δυστυχώς δεν υπήρχε νέα καλή μουσική για να γραφτεί στα νέα ψηφιακά μέσα... Άρχισε λοιπόν η 'ψηφιοποίηση' των παλαιών ηχογραφήσεων και η έκδοσή τους σε CD...

Δεύτερο κακό...

Χμμμ… θα το έλεγα κακό προς τη μια μεριά, αυτή των εταιριών, οι οποίες έπεσαν στην παγίδα του CD το οποίο τους κόστιζε μεν φθηνά, πλην όμως έχει το κακό να μπορεί να αντιγράφεται 100% 1 προς 1! Ακριβές αντίγραφο που λένε και στην εφορία… Μ’ ένα cd rom κι έναν υπολογιστή με ιντερνετ όποιος θέλει έχει την μεγαλύτερη δισκοθήκη εντελώς δωρεάν!!! Και μάλιστα το cd rom δεν είναι πια απαραίτητο σήμερα, λόγω της δυνατότητας αναπαραγωγής των ‘αρχείων’ από τον υπολογιστή και το dac…

Είναι φοβερό το πόσο την πάτησαν οι εταιρίες από το ‘κακό σουβέρ’ με την ηλίθια αυτή επιλογή τους... Και δυστυχώς και οι καλλιτέχνες που έχασαν εντελώς τους πόρους από τα δικαιώματα... Μπαίνει ο καλλιτέχνης στο studio, γράφει, βγαίνει το CD στην αγορά, σε λίγες μέρες το ‘χουν όλοι στη συλλογή τους κατεβαστό από το ιντερνετ, ΧΩΡΙΣ να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ...

Η αποτυχία λοιπόν του ψηφιακού μέσου από τη μια, αλλά και η πρόοδος της τεχνολογίας που μπορούσε να δώσει υψηλότερη ποιότητα απ' αυτήν του Red Book CD από την άλλη, έφερε στη σκέψη και στα πλάνα των εταιριών νέα φορμά όπως το SACD, που επίσης πάτωσε αν και αρτιότερο φορμά...

Τρίτο κακό... (μη γελάσετε...)

Ο κόσμος άρχισε να κοιτάζει με περίεργο μάτι το ασταθές και συνεχώς μεταβαλλόμενο πεδίο του ψηφιακού ήχου με τις συνεχείς αλλαγές των φορμά και τον αναλύσεων και άρχισε να σκέφτεται, ιδιαίτερα στο hi-end επίπεδο έναν παλιό και γνώριμο συνδυασμό...

Έτσι συνετελέσθη απ' την αρχή η ανακάλυψη του πικάπ και της λάμπας... Οι μουσικόφιλοι άρχισαν να ανακαλύπτουν τους θησαυρούς που κρύβονταν μέσα στ' αυλάκια των μαύρων δίσκων... Σ' αυτό βοήθησε πολύ η τεχνολογία, που δεν έφερε θετικά αποτελέσματα μόνο στον ψηφιακό ήχο, αλλά πολύ μεγαλύτερα στον αναλογικό!!! Πως συνέβη αυτό???

Τα ηλεκτρονικά βελτιστοποιήθηκαν, τα Reel to Reel και τα πικάπ έγιναν πιο ακριβή, οι κονσόλες στα Studios έγιναν πολύ πιο ήσυχες, τα μεγάφωνα κατασκευάσθηκαν με λιγότερες ανοχές και η απόκρισή τους έφυγε στον ουρανό, οι τεχνολογίες στους επεξεργαστές, στα στερεά ηλεκτρονικά υλικά, στα όργανα μετρήσεων απογειώθηκε και σε συνδυασμό με την πείρα και τη γνώση πρωτοπόρων ανθρώπων βοήθησαν στο να σχεδιαστούν κορυφαία μηχανήματα με λάμπες, που μετράνε και παίζουν άψογα και σίγουρα καλύτερα από τον ψυχρό συνδυασμό CD – SOLID STATE…

Όλα αυτά τα παραπάνω είχαν θετικότατο αποτέλεσμα στην αναπαραγωγή του αναλογικού ήχου και έγιναν η αφορμή της αναθέρμανσης και επανάκαμψης του συνδυασμού πικάπ – βινυλίου… λάμπας... Υψηλότατων προδιαγραφών αναλογικά σετ και άψογα σχεδιασμένα ενισχυτικά με λυχνίες έγιναν οι απόλυτες μηχανές αναπαραγωγής του Hi-End ήχου… Και αυτό δεν είναι δική μου διαπίστωση, μα όλων ανεξαιρέτως, ακροατών και κατασκευαστών…

Και οι μεν πρώτοι είτε κρυφά είτε φανερά στήνονται μπροστά σε απόλυτα τέτοια μηχανήματα, θαυμάζοντας και απολαμβάνοντας τον υψηλότατων προδιαγραφών ήχο ενός κορυφαίου κόμπο πικάπ και λάμπας, εποφθαλμιώντας ταυτόχρονα ν’ αρπάξουν την ευκαιρία για να τ’ αποκτήσουν, και οι δεύτεροι, οι κατασκευαστές, έχουν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου για ένα όλο και υψηλότερο επίπεδο ποιότητας που θέλουν να οδηγήσουν τη μουσική αναπαραγωγή και το Hi-End… Με μοναδικά τους εργαλεία δυο ανακαλύψεις που έγιναν έναν αιώνα πριν… ΠΙΚΑΠ και ΛΑΜΠΕΣ !!!

Ξεκινώντας θα ήθελα να συμφωνήσω σε αρκετά από αυτά που λέει ο Μάνος και να αναφέρω ότι το συμβόλαιο με τα τεχνικά χαρακτ. των βινυλίων που θα βγάλουν οι Gravity από μία Γερμανική δισκογραφική, που από οτι λένε ειναι από τις καλύτερες στο χώρο, 180γρ 50-15.000Hz....

Έχω ακούσει εξαιρετικό ήχο, στο ίδιο επίπεδο δηλαδή, και από λάμπα-πικάπ και από τρανζίστορ-ψηφιακό δεν μπορώ να δώσω προβάδισμα κάπου, το ηχείο για μένα είναι πιο δύσκολο...

Κοινώς δεν έχω τέτοια κολλήματα...

Πικάπ έχουμε (και βαριέμαι να το ξεσκονίζω μία φορά το μήνα.... για να το βαλω να παίξει ούτε κουβέντα....), λάμπες βεβαίως έχουμε τις νέες τις οικονομικές που δεν καίνε πολύ ρεύμα και φωτίζουν μιά χαρά ....

Καταρχήν θάθελα να δώσω συγχαρητηρια στον Μάνο για το κείμενο του, το οποίο οφείλω να πω ότι είναι άψογο!!
Δεύτερον συμφωνώ απόλυτα μαζί του για τον συνδυασμό λάμπας - πικάπ, γεγονός που αποδεικνύεται και από τα μηχανήματα (Full λάμπα στα ενισχυτικά) στα οποία έχω καταλήξει πλεόν εδώ και καιρό (ο οποίος θα είναι πολύς μάλλον λόγω κρίσης)!!
Και συμφωνώ μαζί του διότι το βυνίλιο εκτός όλων των άλλων σημείων στα οποία υπερτερεί των άλλων format, έχει και ψυχή, έχει μυρωδιά, έχει την αίσθηση της αφής, σου θυμίζει γυναίκα που όσο πιο πολύ την περιποιείσαι τόσο πιό πολλά σου δίνει!!
Σε ότι αφορά τον Μιχάλη και τον Ανδρέα, δύο κατεξοχήν ψηφιακούς τύπους, έχω να πω για τον μεν πρώτο ότι απότι έχω καταλάβει δεν θα αργήσει να καταλήξει στο βυνίλιο, για τον δε δεύτερο, ο οποίος έχει επενδύσει σε ότι καλύτερο ή ας μην είμαι υπερβολικός, σε κάποιον από τους καλύτερους συνδυασμούς DAC-CD-PC που υπήρχαν όταν τα αγόρασε και άφησε τα βυνίλιά του να παίζουν σε μέτριου επιπέδου μηχανήματα, τα οποία, το σπουδαιότερο για μένα, δεν τα "αγάπησε". Διότι αν πρόσφερε στο αναλογικό του, όσα στο ψηφιακό, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα κομμάτια του συστήματος που έχει, θα μας πέφταν τα σαγόνια.

Τα μέσα μπορούν να παίξουν εξίσου καλα και για λόγους ευκολίας και μόνο θα συνεχίσω να ακούω...κυρίως...Ψηφιακά.